Paint it black

Het lijkt soms wel of wij leven voor het kleineren, becommentariëren en meningen vormen over anderen. Zwartmaken dus. Naar onszelf kijken? Waarom zouden we? Er is zoveel mis in deze wereld en daar moeten we eerst wat van vinden. Ons eigen handelen dat komt later wel. Als we hier dan naar gaan kijken zoeken we de oplossingen voor onze problemen en ergernissen steeds meer buiten onszelf . Het is tenslotte niet onze schuld toch? Alles lijkt intenser, dichterbij, moeilijker en zo kan ik nog wel even doorgaan. Is het onverdraagzaamheid, onzekerheid, de generatie Millenials of toch de Babyboomers die zo moeilijk zijn?  (Om maar alvast even met een vingertje te wijzen.)

"Sluiting dreigt voor dierenwinkel de Rimboe in Rotterdam."
"Kim Kardashian ontkent cocaine geruchten."
"Zoveel verdient DJ Hardwell met het draaien van plaatjes." 

​

​Kun je je voorstellen wat er op social media gebeurde n.a.v. deze berichten? Gekkenhuis. Iedereen kroop achter telefoon of computerscherm en vond er wat van. Waarom? Ik heb geen idee. In het geval van dierenwinkel de Rimboe blijken er zelfs doodsbedreigingen geuit te zijn en Kim Kardashian voelde zich genoodzaakt in een vlog te laten zien dat ze een marmeren tafel had en de marmerstrepen waren aangezien voor lijntjes cocaïne. Wat een gekte! En dat is alleen maar onze reactie op breed uitgemeten situaties in de media. 
​

We vinden dus heel wat van anderen en trekken dat door als het gaat om onze eigen problemen. Ik merk steeds meer in mijn eigen omgeving dat er in lastige situaties of conflicten naar anderen gewezen wordt. In de spiegel kijken gebeurt steeds minder en dat vind ik jammer. Jij bent tenslotte degene die ergens last van heeft. Dat kan een heel duidelijk tastbaar iets zijn maar ook een gevoel waar je mee zit. Hoe dan ook, als jij ergens problemen mee hebt zul je zelf ook een rol moeten spelen in de oplossing hier van. 
​

"vrouw klaagt school aan omdat kinderen niet op klassenfoto staan."
"Uitspraak rijdende rechter om burenruzie over erfgrens"

Bovenstaande voorbeelden zijn wat mij betreft klassiek in hoe problemen oplossen niet moet. Begrijp me niet verkeerd, ik was er in beide situaties niet bij. Soms heb je echt de hulp van een rechtbank nodig. Er zijn geschillen die je niet een, twee, drie oplost maar ik denk dat hand in eigen boezem steken in beide gevallen het (potentiële) conflict enorm had kunnen verzachten. Dus waarom doen we dat dan niet? We lijken wel afgestompt als het om onze eigen rol in conflicten gaat. Daarentegen zijn we super scherp als we de rol van een ander uitlichten. Dat je dan tot botsingen komt, lijkt me vrij logisch. Die ander voelt zich namelijk - in sommige gevallen ook terecht - aangevallen. En wat doen mensen als ze zich aangevallen voelen? Juist in de verdediging schieten. 

​Mijn oproep is dus om bij een conflict naar je eigen handelswijze te kijken. Wat kun jij verbeteren? Je hebt geen invloed op de ander dus daar energie aan verspillen is zonde. Nog beter is het om conflicten te vermijden door jezelf beter te leren kennen en te weten wat je eigen triggers zijn. Wanneer ga jij je nou echt ergeren? Als je dit weet en ook snapt waar de 'pijn' vandaan komt kun je die uit de weg gaan of sneller handelen als er iets op hand is. Ik denk ook dat als we ons allemaal wat minder druk maken om alles om ons heen, we meer tijd en energie hebben om de directe omgeving en onze rol hierin in de gaten te houden. Dat alleen al zorgt volgens mij voor soepelere omgangsvormen en minder conflicten. Hou dus op met het zwartmaken van anderen. Je wordt er zelf echt niet mooier, sterker of slimmer van. Kijk naar jezelf, verbeter jezelf en wees de beste persoon die je kan zijn.