We hebben ons laten piepelen.

Dit blog gaat over de diplomatieke rel met Turkije en de chaos in mijn stad Rotterdam afgelopen weekend. Het gaat niet over de campagne die Erdogan voert, of het stemrecht van de in Nederland wonende Turken. Daar kan ik wel wat van gaan vinden maar dat is niet aan mij. Om daar iets van te mogen vinden verplicht ik mezelf om me over dit onderwerp in te lezen. Meningen moet je vormen aan de hand van kennis in plaats van emotie en aangezien ik die kennis niet bezit, laat ik het los. Dus graag geen discussies over dit onderwerp. Alvast bedankt!

​Een negatieve optie, zegt u dat wat? Je zit ergens aan vast tenzij je het op tijd opzegt. Kiezen uit 2 kwaden is ook zoiets. Beste voorbeeld wat ik kan verzinnen is de bescherming die de maffia bood. Tegen ruime betaling zorgde zij ervoor dat er niets gebeurde, maar werd er niet betaald dan was de maffia de eerste die beroofde. bedreigde en vernielde. Geen keus dus! Je moet of meedoen of hard tegen hard spelen als je dit niet wil. 

Als je de meningen over het Turkse referendum buiten beschouwing laat, is al het gedoe van afgelopen weekend begonnen met een negatieve optie. De Turkse regering gaf aan campagne te komen voeren. Prima wat mij betreft. Nederland is een vrij land met een diplomatieke relatie met Turkije. Geen vuiltje aan de lucht. Terwijl Nederland druk bezig was met onderhandelingen om dit bezoek in goede banen te leiden (iets met algehele veiligheid), kwam als donderslag bij heldere hemel ineens de dreiging van diplomatieke sancties als we niet meewerkten volgens de wensen van de Turken. Nergens voor nodig op dat moment. Er waren zelfs al plekken aangewezen in Rotterdam waar voor- en tegenstanders mochten protesteren. Het is niet zo dat Nederland weigerde mee te denken. Waarom dus dreigen? Turkije wilde onze keuze sturen. We konden kiezen voor een campagne op ons eigen grondgebied, totaal ingericht naar de eisen van Turkije, of sancties. Onrealistisch op zijn minst. Wij zijn verantwoordelijk voor de openbare orde in ons land en hebben de plicht om deze te handhaven. Dat weet Turkije ook wel, dus wat was het einddoel? Een rel starten als je het mij vraagt. 

Nederland is er met open ogen ingetuind. Na de gedreigde sancties, die als chantage werden opgevat, volgde een landingsverbod voor de verwachte Turkse minister. Dit was als olie op het vuur gooien. Hierdoor werd alle (internationale) media aandacht ineens op ons gericht. Ik denk dat onze eigen verkiezingstijd van grote invloed is geweest want ineens moest er hard opgetreden worden.  Een manifestatie, zoals gepland werd nadrukkelijk verboden en er werden zelfs protestvrije zones ingericht in Rotterdam. Diezelfde stad waar eerder aangewezen plekken waren om voor- en tegenstanders van het referendum de ruimte tot vrije meningsuiting te geven.  Dit was nu van de baan. Vrijheid ingeperkt en rel geboren. 

Turkije reageerde snel en fel. Woedend eiste Erdogan de media op, ons benoemend als fascisten en nazi's. Gelukkig maakte wij daar pas op de plaats en gingen we niet direct in de tegenaanval (sociale media buiten beschouwing latend).  Misschien juist omdat we het spelletje niet meespeelden is er toen besloten om toch een Turkse minister naar Rotterdam te laten komen. Dat is niet verboden maar wij hadden nadrukkelijk gevraagd om dit niet te doen omwille van de veiligheid.

Hoe pijnlijk was ook het gebrek aan communicatie tussen beide partijen. Of dit bewust was of niet , geen idee. De situatie werd bemoeilijkt door een taalbarrière. Communicatie vanuit Turkije en het consulaat verliep in het Turks. Logisch vind ik zelf. Daarom des te erger dat het Nederlandse 'kamp' niemand beschikbaar had om realtime alle communicatie te vertalen. Hadden we dan niet eerder kunnen zien dat op sociale media werd opgeroepen tot protesten? Ik denk het wel. We werden niet alleen buiten de loop gehouden, we werkten het zelf in de hand. Ondertussen gaf de menigte gehoor aan de oproepen en werd de situatie alleen maar onoverzichtelijke. 

Op dat moment was het niet meer mogelijk de eerder aangewezen plekken voor protest in te zetten. We waren dus simpelweg te laat. Door de situatie te proberen onderdrukken verloren we de grip. De grip op ons eigen gebied. Want vergeet niet, dit alles speelde zich af op openbaar terrein buiten het consulaat, wat Nederlands grondgebied is. Gevolg: iedereen gespannen en boos. De menigte die zich onderdrukt voelde, de Nederlandse regering die zich misleidt en gechanteerd voelde, de orde handhavers die zich bedreigd voelde en de omwonende Rotterdammers die middenin de overlast zaten. En Turkije? Die kroop in de slachtofferrol. Een bedje wat Nederland gespreid had. Want dit had allemaal niet gebeurd als wij de ruimte hadden gegeven tot campagne voering en protest.  De internationale media smult hier natuurlijk van en uiteindelijk wint Erdogan dus. Want waar wordt nu constant over gepraat? Juist, zijn referendum. 

Om koningin Maxima te quoten: "Het was een beetje dom". Dom van Nederland om te happen toen er een bot voor ons neus werd gehouden. Dom om te denken dat je in een democratie iets wint door te onderdrukken. Had een duidelijk, bindend voorstel gedaan en dit aan de betrokken partijen en via openbare media goed gecommuniceerd. Stukje profilering. Had de minister en zijn/haar volgelingen verwelkomt in het hiervoor al aangewezen gebied. Grote kans dat de rust bij de protestvrije zones dan bewaard was gebleven. Garanties zijn er natuurlijk nooit. Het had alsnog mis kunnen gaan. Was dat dan gebeurd dan was het echter wel op het conto van Turkije geweest. Nu zijn wij zelf even schuldig aan de ontstane schermutselingen.