Je leest het goed. Dit is mijn laatste blog als bloggend bankwezen. Waarom? Heel simpel, ik ben straks geen bankwezen meer. Ik stop bij de bank en stort me op een mooie nieuwe uitdaging in het bedrijfsleven in combinatie met mijn eigen bedrijf. Ik ga mijn schrijfsels meer professionaliseren en voor externe opdrachtgevers aan de slag - dus hou mijn portfolio in de gaten - en mag als project-/procesmanager aan de slag in social media campagnes voor recruitment. Ik heb er ontzettend veel zin in maar dit blog achterlaten doet me wel wat. 

Onlangs was er op het nieuws een item over de motivatie van buschauffeurs in relatie tot langer moeten doorwerken. Deze chauffeurs missen - vrij logisch, na tig jaar, 9 uur per dag in het verkeer door te brengen - uitdaging in hun werk. Mijn oren waren meteen gespitst. Ik ben dan wel geen buschauffeur maar hoor veel soortgelijke geluiden van gebrek aan uitdaging en algehele ontevredenheid in mijn omgeving. Mensen vinden hun werk niet leuk meer. Ze mogen of kunnen niet doorgroeien. Collega's zijn vervelend en dat zijn alleen de werkgerelateerde klachten. Nu zit ik zelf opperbest in mijn velletje maar ik merk wel dat ik beïnvloedbaar ben als ik negativiteit ervaar. Vandaar dus ook mijn interesse. Die werd beloont want - even terug naar het nieuwsitem - er werd als een donderslag bij heldere hemel door een buschauffeur geïnterviewd over het 'probleem'  een oplossing aangedragen. Die had ervoor gezorgd dat zij zelf weer met plezier aan het werk was.

De Leen Bakker maakte een fout in zijn prijsstelling voor een stapelbed en nu wordt er van hen geëist dat ze dit product nagenoeg gratis weggeven. De BUNQ bank - die belachelijk lage tarieven hanteerde tot verkort - past zijn prijzen aan en iedereen staat op zijn achterste poten. Ik snap dat we aan zelfbehoud doen en onze portemonnee daar onderdeel van is maar zijn we wel helemaal realistisch? Is het spreekwoord voor niets gaat de zon op niet heel erg van toepassing hier? 

Wel eieren eten....geen eieren eten... of er nou echt wat aan de hand is weten we nog niet zeker dus echte schade aan de volksgezondheid dat is het hele eieren eten niet (flauw ik weet het).  Paniekvoetbal lijkt het wel.  Dit alles wordt veroorzaakt door te weinig informatie, te laat handelen en mensen die met de berichtgeving aan de haal gaan. Voor je het weet ligt er een hele industrie (onnodig) op zijn gat. En we kunnen wel wijzen naar diezelfde industrie, of in dit geval de voedsel en waren autoriteit en hun rol hierin maar is dat de oplossing? Zijn we in eerste instantie niet zelf verantwoordelijk voor ons gevoel en de kennis die we nodig hebben om meningen en uitingen te onderbouwen? Veroorzaken we de paniekvoetbal dus niet een klein beetje zelf? Ik denk van wel en het houdt echt niet op bij eieren. Daar kun je vergif / Fipronil (oké sorry weer flauw) op innemen. 

Overal om mij heen zie ik het. Potentie van mensen om elkaar te versterken. En toch lukt dat dan om de één of andere reden niet. Ondanks dat wij mensen gezelschapsdieren zijn lijken we vaak bij adviesmomenten acuut een autismestoornis te ontwikkelen. Ik noem het bewust een stoornis i.p.v. eigenwijsheid of houding en gedrag omdat ik oprecht denk dat we vaak niet doorhebben welke kansen we laten liggen. Dat is zonde want af en toe iets van een ander aannemen daar word je volgens mij een beter mens van.

Het lijkt soms wel of wij leven voor het kleineren, becommentariëren en meningen vormen over anderen. Zwartmaken dus. Naar onszelf kijken? Waarom zouden we? Er is zoveel mis in deze wereld en daar moeten we eerst wat van vinden. Ons eigen handelen dat komt later wel. Als we hier dan naar gaan kijken zoeken we de oplossingen voor onze problemen en ergernissen steeds meer buiten onszelf . Het is tenslotte niet onze schuld toch? Alles lijkt intenser, dichterbij, moeilijker en zo kan ik nog wel even doorgaan. Is het onverdraagzaamheid, onzekerheid, de generatie Millenials of toch de Babyboomers die zo moeilijk zijn?  (Om maar alvast even met een vingertje te wijzen.)

Je wilt een bedrijf starten. Omdat je altijd al ondernemer wilde zijn, meer vrijheid wil, of misschien om je inkomen wat aan te vullen. Maar wat ga je doen en hoe? Ik kom veel starters tegen die hier mee worstelen. Dan zie je een mogelijkheid of misschien wordt je wel benaderd door iemand met een aanbod. Het houdt in dat je als zelfstandig verkoper aan de slag gaat voor een product of merk. Dat product is al voor je bedacht en je kunt zo bij de 'club' aansluiten. Even investering in een startpakket en aan de slag. Nog mooier je krijgt korting op alles wat je aanschaft zodat je extra winst kan maken bij je verkopen. Inkoop loopt via degene die jouw het aanbod doet. Die vertelt en passant ook nog over hoeveel hij/zij ermee verdient. Gouden bergen echt waar! Maar als iets bijna te mooi klinkt om waar te zijn.....is het dat vaak ook.  In dit blog ga ik hier verder op in. Check eventueel ook de documentaire Betting on Zero, te zien via Netflix over dit onderwerp. 

De titel van dit blog verwijst naar een lied van Dorothy in The Wizard of Oz. Je kent de film vast wel, het is tenslotte een klassieker. Ik hoor het mezelf wel eens neuriën of binnensmonds zingen als ik in een situatie kom waar in problemen en niet in oplossingen wordt gedacht.  Die problemen zijn de spreekwoordelijke beren op de weg. Die beren zijn er in allerlei soorten en maten maar dit blog gaat over persoonlijke ontwikkeling qua werk en mijn eigen groei hierin. 

Afgelopen week waren er 2 berichten die mij opvielen in de media. De ene sprak over hoe de politiek momenteel kijkt naar de ZZP’er. Zij vinden dat zelfstandigen sneller in dienst moeten worden genomen bij wijze van bescherming. De ander sprak over de gewoonte van opdrachtgevers om van ZZP’ers een gratis inwerkperiode te eisen.